Bij het schrijven van Ik kan er nét niet bij was ik helemaal niet bezig met de levensduur van het boek. Mijn uitgever hoopte op de potentie van een ever seller, zo’n boek dat er altijd zal blijven omdat mensen er iets aan hebben. Ik lachte daar om. Ik kon me niet voorstellen dat mijn …
Toch ben ik me er dagelijks van bewust dat ons normaal anders is… Onze jongens zijn bijna zes jaar en de extra zorg die onze kinderen vragen is onderdeel van ‘het normale leven’. Ons normale leven. De vakantieweken zijn we vooral in praktische zin ‘doorgekomen’. Het zesde jaar op rij zonder vakantiebestemming. Het autisme van Maurits …
We lopen hand in hand. Willem lacht uitbundig en vindt het opeens geen probleem dat ik zijn slechte rechterhand stevig in mijn linker klem. Rechts heb ik de afstandsbediening van Gillmore, zoals we de zwarte rollijn zijn gaan noemen. Onze lieve Spaanse diva loopt een meter of twee, drie voor ons uit, maar niet zonder …
Vrienden kwijtraken is een organisch iets. Ik weet dat het gebeurt en meestal snap ik het ook. Ik vond dat zelden een groot probleem. ‘Je hoeft het alleen nog maar op te schrijven.’ Ik drink koffie met Heleen, een van mijn beste vriendinnen in het boekenvak en uitgever bij HarperCollins. Ik laat het op me …
Ze oordelen zonder te denken. Zonder de afleiding van een of ander inlevingsvermogen. Hard en meedogenloos. Ik was er zelf soms ook zo een. Het was waarschijnlijk ‘gewoon’ een prikkel te veel. Maar ik vond het niet meer dan een onopgevoed rotkind. Het jongetje dat ik krijsend op de grond in de Albert Heijn zag …
Je bent al jarenlang de drijvende kracht achter bekende grote boeken- en recensiesites, eerst Crimezone.nl en laatste jaren Hebban.nl. Hoe gek is het dan om nu zelf te debuteren als auteur? Dat valt eigenlijk alles mee. Ik heb de laatste tien, vijftien jaar zo’n beetje alle facetten van het boekenvak gezien. Van het schrijven over …
Moet je echt wat mee doen. Ik hoorde het na bijna elke blog die ik de laatste twee, drie jaar schreef. Moet je geen boek schrijven? Die vraag kreeg ik zo nu en dan. Wil je een boek met ons of voor ons maken, ook. Maar ik wilde het niet. Ik wilde niet in het traject van ‘moeten schrijven’ …
Ik was nog net geen tien, die woensdag 22 februari 1984. Ik kwam thuis van school en smeet m’n spijkerjack, behangen met roze/groene buttons en een strijkembleem met ‘4us’ op de rug, in de hoek van de gang. Het was de laatste keer dat ik dat jasje aan had. Ik was ontroostbaar. Doe Maar ging …